sexta-feira, 20 de novembro de 2009

nº 73 Desde Colómbia

Estou a escrever desde Bogotá. Teresa e mais eu viajamos a Colómbia na procura duma menina que teve a gentileza de adoptar-nos. Dália Sofia, uma pequena de sete meses e uns grandes olhos verdes, viu presentear-me a possibilidade de ser pai; que grande poder para um ser tão pequenino.

Não vou fazer um retrato em palavras da cativa porque se contara o bem que come, o bem que dorme, o muito que sorri e o gordechas que tem as pernas diriais que sou o típico pai-deita-baba. Quisera embora falar de alguém que até o de agora fiz mais méritos para sair nas crónicas: a minha mulher e mãe de Dália Sofia: Teresa.

Num princípio, aquilo de ter filhos era mais coisa dela que minha. O meu pessimismo schopenhaueriano negava-se a trazer a outro sofredor a este vale de lágrimas, no entanto ela sempre considerara que o fogar que tínhamos criado devia ser compartido. Teimou e eu fui claudicando até que em pouco tempo ser pai converteu-se no mais importante na minha vida.

No caminho fomos levando muitos paus, e não só por questões genéticas que dificilmente podíamos controlar, senão por uma comunidade médica galega pré-diluviana, opuscada na sua ilogicidade.

O meu carácter depressivo faz com que ao primeiro revês me venha abaixo, fique anulado como se levara a direita dum campeão dos pesados. Mas ela não. Se cai procura um cravo onde agarrar-se e se está ardendo, sopra-lhe até que arrefece. Por isso se sou pai o mérito é só dela.

No dia anterior a entrega teve uma enxaqueca e uma fotofobia que apenas podia abrir os olhos. No mesmo intre de ver por primeira vez a cativa levava no corpo tal overdose de paracetamol que ainda não acredito em como não teve um shock hepático. De brincadeira, à equipa que nos entregou a Dália, disse-lhe que desta volta o que tivera as dores de parto fora eu, e em verdade que assim foi. Afortunadamente não vomitei ou cai desmaiado sobre a mesa de juntas onde nos citaram.

Hoje, que passaram só um par de dias que temos a meninha, atesouro milhares de fotogramas na minha cabeça, os sorrisos de Dália cada vez que lhe dou um bico, as carícias que me faz quando a tenho no colo, como baila nos meus braços quando lhe canto alguma coisa. Mas quando estou na cama, justo antes de ficar dormido, no último que penso e nos olhos de Teresa quando viu por vez primeira à nossa filha. Só por ver essa luz, querido Schopenhauer, pagou a pena ter vivido.

11 comentários:

Anónimo disse...

agardando poder coñecer a meniña canto antes....parabens ós pais. Carlos Alejandre

Anónimo disse...

Hola JOSE: NO TENIA EL PLACER DE CONOCER TU BLOG Y GRACIAS A NA ILLA LLEGUE A EL. ES MUY INTERESANTE. VEO QUE TIENES UNA BLOG DE CURSOS SOBRE CANCIONEIROS Y QUE ADEMAS ERES MUSICO. UN DIA EN UN VIAJE CON UNAS AMIGAS ESCUCHE UNA CANCION QUE YO JAMAS HABIA ESCUCHADOY ME DIJERON QUE TENIA YA MONTON DE AÑOS. ERA PRECIOSA Y YO NO LA HABIA ESCUCHADO NUNCA, LA BUSQUE Y NO ENCUENTRO NADA. HABER SI TU ME PUEDES AYUDAR. LA LETRA DECIA ASI;
ALECRIN, ALECRIN, DOURADO QUE NACICHES SIN SER SEMENTADO.. AY AMOR, AMOR QUEN ECH DIXO A TI? QUE A FLOR DE TOXO ERA UN ALECRIN..

HABER MAS O MENOS LO QUE RECUERDO DE LA LETRA QUE ESCUCHE. ME GUSTO MUCHISIMO Y INTENTE BUSCARLA SIN EXITO Y SABER ALGO SOBRE ESA CANCION. TE ESTARIA MUY AGRADECIDA SI ME PÙSIESES INDICAR DONDE SABER ALGO SOBRE ELLA.SAUDOS E BIKIÑOS!

José Luís do Pico Orjais disse...

Cara Esther:
Obrigado pelo teu comentário. O Alecrim é um tema do folclore galego-português muito formoso é que tem muitas versões nos cancioneiros portugueses. A versão da que me falas acho que deve ser a galega gravada por Pilocha. Esta cantante, além de ser uma das vozes históricas do nosso folclore é uma extraordinária pessoa. Eu teve o honor de fazer uma gira com ela, María Manuela, Paloma Suanzes, Xiana Lastra e um bom grupo de amigos. Podes ver a foto no post nº 35 do meu blogue.
Se queres o disco de Pilocha onde aparece o alecrim podes baixa-lo aqui: http://folkloregalego.blogspot.com/2008/06/pilocha-pilocha-1978.html

Por certo, gostei muito do teu trabalho fotográfico, o que se vê no blogue. Qual é a tua relação com a Arousa? É só curiosidade.

Anónimo disse...

Hola Jose:gracias por contestarme ya que me encanta esa cancion y no sabia de donde habia salido ni donde encontrarla. gracias por visitar mis fotos! mi relacion con arousa? naci y vivo en la Isla de arosa. y tu relacion con arousa?
creo que eres portugues o me equivoco? me encanta portugal y tengo montones de fotos. pero estoy guardando para un dia no muy lejano abrir un blog dedicado exclusivamente a portugal que considero tan o mas hermoso que galicia. moito obrigada! irei a buscar ese blog para encontrar esa cancion que tanto me gusta. bikiños!

Anónimo disse...

Acabo de ver as fotos do regueiro co equipo de futbol pero no te conozco o no te recuerdo.yo en el 81 tenia 16 años asi que normal que no recuerde ya que eras aun un neniño. de todas formas a foto e tan chiquita que tampoco soy capaz de apreciar bien las caritas. bueno un saudiño e gracias de novo

José Luís do Pico Orjais disse...

Pois eu sou da Arousa também. Meus irmãos são Araceli e Emma, que trabalham na farmácia e Xoán, no concelho. Com 25 anos aprovei para mestre de primário e casei em Catoira, assim que tenho a desdita de não morar na Arousa, mas quando estou longe da Galiza, como agora, só tenho saudade de passear por Carreirão. Um abraço.

Anónimo disse...

CASI ESTABA SEGURA DE ESO! ENTONCES SI QUE TE CONOZCO AUNQUE NO TE RECUERDE DEMASIADO EN ESTE MOMENTO.CREO QUE TIENES ALGUN HERMANO MAS MUSICO NO? BUENO ESO ME LO HA SOPLADO MI MARIDO QUE TE RECUERDA MEJOR QUE YO. QUE SOY UN DESASTRE.PERO CLARO QUE CONOZCO A TUS HERMANAS Y RECUERDO A TUS PADRES. MIRA TU RECUERDO MAS A TUS PADRES QUE A VOSOTROS DOS. BUENO EN CATORIA ESTAS CASI EN LA ISLA. DAS UN ABRAZO A LAS TORRES Y CUANDO BAJE LA MAREA ESE ABRAZO LLEGARA AQUI A TU FAMILIA Y AMIGOS. MENOS CUANDO ESTES LEJOS CLARO.HE IDO AL BLOG DE PILOCHA PERO NO SUPE DESCARGAR SU MUSICA, NO SE SI PODRE ENCONTRAR ESE DISCO POR ALGUNA PARTE MAS? VERE EN LAS TIEDAS DE MUSICA HABER SI ENCUENTRO. QUIERO ESCUCHAR ESA CANCION COMO SEA. MOITO OBRIGADO AMIGO! COIDATE. BIKIÑOS!

José Luís do Pico Orjais disse...

Temos que conseguir que tenhas o alecrim. Ocorre-se-me que me envies um endereço electrónico a onde te possa enviar o mp3. O meu correio particular é dporjais@gmail.com. José Luís.

Anónimo disse...

POIS CLARO!!! LEIXAPREN!!!COMO ME PUIDEN OLVIDAR DE VOS SI ME ENCANTABA VEROS Y ESCUCHAROS. QUE QUEDA DE LEIXAPREN?

Anónimo disse...

Ya te envie el correo vecinito! moitas gracias! e coidadebos moito
bikiños!

Anónimo disse...

E NORABOA POLA PEQUENA DALIA. QUE NOMBRE MAS BONITO! OS LLENARA DE ALEGRIA Y FELICIDAD. BIKIÑOS!